Zebe Zebe
1674
BLOG

Casus Austrii

Zebe Zebe Polityka Obserwuj notkę 12

Gdy w  roku 1999 Austrią zaczęła współrządzić  Partia Wolności Jorga Haidera (FPO), Bruksela doznała szoku. Rozpoczęła się  anty-haiderowska nagonka na Austrię. Była to sytuacja bez precedensu w historii Unii Europejskiej. Zapowiedziano jednomyślnie w gronie 14 państw członkowskich  sankcje gospodarcze przeciwko Austrii, bez jakichkolwiek merytorycznych podstaw, ingerując brutalnie   w sprawy wewnętrzne suwerennego państwa.

W  tym samym czasie UE nie uznała  masowego ludobójstwa w Czeczenii jako wystarczającego powodu cofnięcia pomocy Rosji. Zajęto się Austrią, której nowy, koalicyjny  rząd  zapowiedział  ostrą walkę z korupcją i biurokracją. Każdego roku około 2000 rządowych urzędników po przejściu na emeryturę miało nie być zastąpionych nowymi urzędnikami, gdyż administracja rozrosła się do monstrualnych rozmiarów. Doszło do tego, ze ilość urzędników przerosła ilość robotników przemysłowych.

 Program wyborczy FPO miał nastawienie  zdecydowanie prorodzinne Zapowiedziano także  odpartyjnienie życia publicznego, oraz zmniejszenie składki członkowskiej  na rzecz UE. Przy okazji Haider wygłaszał jednak wiele kontrowersyjnych tez – nie do przyjęcia przez lewicowo-liberalnych eurokratów – pomimo tego, że odnosiły się one do kwestii gospodarczych. Twierdził, że III Rzesza cieszyła się polityką pełnego zatrudnienia,  a wśród żołnierzy niemieckich byli też porządni, co  nie przesłaniało  w żaden sposób zbrodniczej natury  hitleryzmu.

 Austria  już od roku1956  była  zalewana  potokiem uchodźców. Po sowieckiej okupacji przyszedł węgierski exodus. W latach dziewięćdziesiątych  nastroje  nie były przychylne dla uchodźców, szczególnie  z terenu Bałkanów .

Przeciw Austrii najagresywniej wypowiadali się Francuzi, którym nie przeszkadzał udział komunistów w rządzie. Kanclerz Schroder miał za złe Austrii, że nie odcina się zbyt wyraźnie od nazizmu, ale zupełnie mu nie przeszkadzało,  że jego ministrem spraw zagranicznych był  Joschka Fischer, były lewacki terrorysta, swego czasu oskarżany o  powiązania  z  “Czerwonymi  Brygadami”.

W Austrii w przeciwieństwie do Niemiec i Francji nie lała się krew i nie płonęły domy. W Belgii właśnie co rozwijał się projekt „Molenbeek”, na wzór francuskich enklaw prawie, że eksterytorialnych - w Paryżu, Lyonie, Nicei czy też w Marsylii,  co do której sporo komentatorów ma duże wątpliwości, czy to jeszcze jest miasto francuskie.

 W rezultacie tej niesłychanej nagonki i ingerencji w sprawy wewnętrzne Austrii, popularność Jorga Haidera systematycznie rosła. Kiedy zaczynał swą polityczna karierę w 1985 roku miał za sobą  5 % poparcia. W wyborach w październiku 1999 uzyskał już 26,9 %,  a po zmasowanym ataku unijnym ponad 35% Austriaków deklarowało swe poparcie dla niego. Partia Wolności skupiła w owym czasie  w swych szeregach więcej robotników niż partia socjalistyczna.

Sygnał padł też z Izraela, który odwołał  z Austrii ambasadora, na znak protestu przeciwko włączeniu, z woli wyborców, partii prawicowej w szeregi rządu.

Gdy koalicja ludowców i partii J. Haidera doszła do skutku, państwa członkowskie UE postanowiły bojkotować Wiedeń. Był to jednak bojkot specyficzny, niezgodny z prawem Unii Europejskiej.

Obywatele Austrii nie byli wykluczani z prac w instytucjach unijnych, ale bojkotowani byli w relacjach bilateralnych, np. przez dyplomatów francuskich czy niemieckich.

Na mocy traktatu amsterdamskiego nie można było zawiesić Austrii w prawach państwa członkowskiego, gdyż  na terytorium Austrii nie miało miejsca naruszanie unijnych praw podstawowych.

Na konferencji poświęconej holocaustowi, która miała miejsce 26 stycznia 2000 roku w Sztokholmie, padły głosy przeciwko obecności w rządzie austriackim FPO.

 Przeciwko J. Haiderowi wypowiedział się prezydent Francji J. Chirac. Prezydent Hiszpanii José Maria Aznar zaproponował, aby państwa UE ustosunkowały się do sytuacji w Austrii w specjalnej deklaracji. Belgia i Francja zaproponowały, by wycofać dyplomatów z Wiednia. Państwa członkowskie Unii Europejskiej oficjalnie optowały za tym by politycznie zbojkotować Austrię i zerwać z nią oficjalne  kontakty. Zaproponowano  cofnięcie poparcia dla austriackich kandydatur w organizacjach międzynarodowych. Innym z kroków było przyjmowanie w stolicach państw UE tylko niskich rang  „technicznych”,  austriackich ambasadorów.

Tymczasem ludowcy nadal prowadzili rokowania z partią J. Haidera. 2 lutego 2000 roku odbyła się prezentacja programu rządowego ludowców i FPO.

3 lutego Wolfgang Schüssel i J. Haider złożyli podpisy pod dołączonej  do programu rządowego „Deklaracji  odpowiedzialności za Austrię – Przyszłość w sercu Europy”.

Ten dokument  miał być gwarancją  przestrzegania w Austrii zasad demokratycznych. W deklaracji tej politycy wyrazili poparcie dla zacieśniania więzi Austrii z Europą. 4 lutego rząd OVP–FPO zaczął swoją  działalność na bazie wspomnianego dokumentu.

„Deklaracja odpowiedzialności...” nie wystarczyła jednak, by zadowolić lewicowo-liberalnych eurokratów oraz wspierających ich przywódców kluczowych państw . Parlament Europejski już tego samego dnia  przedstawił  stanowisko w sprawie sytuacji w Austrii.

O polityce Wiednia debatowali też trzej mędrcy – prezydent Finlandii Martti Ahtisaari, niemiecki prawnik Jochen Frowein oraz Hiszpan Marcelino Oreja. Rząd Portugalii wyraził  ubolewanie z powodu obecności FPO w rządzie. Sankcje zastosowane przez państwa członkowskie Unii Europejskiej miały charakter wyłącznie polityczny.  28 lutego 2000 r. w obliczu presji, a zarazem odpowiedzialności za dobro Austrii  J. Haider zrezygnował  z funkcji przewodniczącego FPO. 23 i 24 marca 2000 r. podczas szczytu Rady Europejskiej w Lizbonie stanowiska Austrii bronił  Wolfgang Schüssel.

Casus Austrii z 2000 roku stał się asumptem do poszerzenia wprowadzonych w Traktacie Amsterdamskim postanowień dotyczących zawieszenia państwa w prawach członkowskich, jeżeli narusza ono zasady wolności, demokracji, praw człowieka i podstawowe wolności. Zmiany zostały uwzględnione w Traktacie z Nicei. Te zapisy są tak pojemne, że w praktyce mogą zostać wykorzystane w każdej sytuacji w stosunku do każdego państwa członkowskiego.

W polityce wewnętrznej Austrii następstwem wydarzeń  z 2000 roku było przeprowadzenie przyspieszonych wyborów  24 listopada 2002 r. dokonanych niewątpliwie pod presją Unii Europejskiej.

 

 

 

 

Zebe
O mnie Zebe

Large Visitor Globe

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka