Obejrzałem co właśnie Sopot’ 2012 poświęcony 50 rocznicy (?) działalności The Beatles.
Zrobiłem to z sympatii dla czwórki z Liverpoolu oraz zwykłej ciekawości, bo lubię „kawałki” Beatlesów w różnych cover’owych wydaniach. To zawsze coś tam wnosi nowego. W interpretacji, powiedzmy artystycznej.
Dziś już jednak wiem, że ten nasz szołbiznes nie nadaje się do takich przedsięwzięć. Z tego co zobaczyłem, to tylko scenografia zdała egzamin – zapewne z powodu ilości migających lampek, która skutecznie zacieniała ( zajaśniała) resztę spektaklu.
Scenariusz całego przedsięwzięcia był chyba wzorowany na rozwiązaniach komunikacyjnych miasta stołecznego. Faktem jest, że ich tam w Sopocie nie zalało, ale dobór utworów, wykonawców, konferansjerki , a nader wszystko chronologii zdarzeń, to był zwyczajny chaos, bynajmniej nie twórczy.
Jeżeli ten „koncert” oglądał jakikolwiek nastolatek, to po dwóch kawałkach przełączył zapewne pilotem na „VIV – ę” lub inny kanał muzyczny.
Nikt nigdy i nigdzie jeszcze nie obrzydził Beatlesów tak wielu – chciałoby się napisać.
Stare repy w połączeniu z nikogo nie obchodzącymi gwiazdkami wyły do księżyca, profanując takie arcydzieła jak „Hey Jude” czy też „Imagine” Lennona, nie mające nic wspólnego z twórczością Beatlesów jako zespołu.
Ja rozumiem, że artysta ma prawo do swojej interpretacji utworu, ale na Boga, to nie znaczy, że mu wszystko wolno. Wszystko wolno na wiejskim weselu. Poziom trzeba trzymać.
Jeżeli "tego z DE MONO" stać na „złotą myśl” dedykując wspomniany „Hey Jude” rozbitym rodzinom, to trzeba się wysilić. Jeżeli nie potrafisz, to nie pchaj się na afisz.
Cały ten szoł był tandetną jarmarczną potańcówą i niczym więcej. Nomen omen niepotrzebnie dostało się „Żukom”. Zasłużyli z powodu udziału w zdecydowanie złym towarzystwie.
Lista hańby tego „koncertu”:
De Mono
Ryszard Rynkowski
Afromental
Perfect
Łukasz Zagrobelny
KOMBII
Lemon
Bracia
Wyszkoni
